Kαποδίστριας 2: Ένα πουκάμισο αδειανό

Στην Ελλάδα το συγκεντρωτικό πολιτικό-διοικητικό σύστημα, μέσα από το οποίο η Τοπική Αυτοδιοίκηση ασκεί περιορισμένο ρόλο στη διαχείριση των τοπικών υποθέσεων χρειάζεται ριζική μεταρρύθμιση.
Για τη διοικητική μεταρρύθμιση του Αυτό-διοικητικού Χώρου συγκρούονται δύο διαφορετικές αντιλήψεις, δύο διαφορετικές φιλοσοφίες.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση μάνατζερ
Έχουμε από τη μία πλευρά όσους συντηρούν την αντίληψη ότι ο χώρος της Αυτοδιοίκησης είναι το «μακρύ χέρι» της κεντρικής εξουσίας, χωρίς πόρους και αρμοδιότητες και με κυριάρχη την αντίληψη του μάνατζερ και τεχνοκράτη, της ιδιωτικοποίησης και των μικρομματικών συμφερόντων.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση εγγυητής των κοινωνικών αγαθών
Από την άλλη πλευρά είναι όσοι πιστεύουν πως οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρέπει να είναι ανεξάρτητοι, αυτοτελείς θεσμοί διαμόρφωσης και υλοποίησης τοπικών πολιτικών και μάχονται για την ισόρροπη ανάπτυξη, την προστασία του αστικού, του αγροτικού και του φυσικού περιβάλλοντος, όσοι δηλαδή βάζουν στη συζήτηση αξιόπιστα κριτήρια, γεωγραφικά, οικονομικά, αναπτυξιακά, χωρίς καταναγκασμούς με την αντίληψη της ουσιαστικής συμμετοχής των πολιτών την άμεση δημοκρατία και τον κοινωνικό έλεγχο.

Η όλη προσπάθεια που η κυβέρνηση ονομάζει διοικητική μεταρρύθμιση είναι στη λογική του περιορισμού των δημοσιονομικών πόρων προς την αυτοδιοίκηση και του καλύτερου και αποτελεσματικότερου ελέγχου της από το κεντρικό κράτος.
Χωρίς να γίνει καμία αποτίμηση του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ Ι και των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν στις τοπικές κοινωνίες, επιχειρείται το δεύτερο μέρος του έργου.
Με ποιές οι αρμοδιότητες; Με ποιους οικονομικούς πόρους;

Οι στόχοι μιας προοδευτικής μεταρρύθμισης πρέπει να είναι:
1. Δημοκρατική και αποκεντρωτική μεταρρύθμιση των διοικητικών δομών. Καθιέρωση της περιφέρειας ως δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης με αιρετούς περιφερειάρχες και αιρετά περιφερειακά συμβούλια.
2. Μητροπολιτική αυτοδιοίκηση των πολεοδομικών συγκροτημάτων Αθήνας και Θεσσαλονίκης με αιρετά διοικητικά όργανα, στα οποία θα λαμβάνονται οι αποφάσεις για ολόκληρο το αστικό συγκρότημα της μητροπολιτικής περιοχής, του οποίου τα προβλήματα απαιτούν ενιαία αντιμετώπιση.
3. Aποσαφήνιση του επιτελικού ρόλου του κράτους.
4. Πλήρη εφαρμογή του άρθρου 102 του Συντάγματος.
5. Προοδευτική φορολογική μεταρρύθμιση και ανακατανομή των πόρων προς όφελος της Αυτοδιοίκησης, στα πλαίσια του ενιαίου δημοσιονομικού συστήματος.
6. Κυρίως όμως σημαίνει δημιουργία βιώσιμων, ισχυρών και αποτελεσματικών δήμων κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί με την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, με την οικονομική αφαίμαξη της αυτοδιοίκησης, με τους υπεξαιρεθέντες Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους.

Απλή αναλογική
Άμεση προτεραιότητα για οποιαδήποτε μεταρρύθμιση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι η κατάργηση του καλπονοθευτικού 42% που χαρίζει το 60% των εδρών. Είναι νόθευση της λαϊκής βούλησης, ανατρέπει τη θέληση των τοπικών κοινωνιών. Το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής θα είναι ο εγγυητής της δημοκρατίας και της διαφάνειας, θα υποκινήσει τη συμμετοχή των πολιτών.
Χωρίς αυτά τα στοιχεία και τις προϋποθέσεις, οποιαδήποτε διοικητική μεταρρύθμιση θα είναι «ένα πουκάμισο αδειανό».

ΑΠΟΔΡΑΣΗ
(τεύχος 6 – Ιούλιος 2008)

Στα χτεσινά Νέα (26/8/08) υπάρχει παρουσίαση πρότασης της ΚΕΔΚΕ που «ψαλιδίζει» σημαντικά τον αριθμό των δήμων και στο Λεκανοπέδιο. Σ’ αυτήν πάντως δεν υπάρχει κάτι που να έχει σχέση με τον Δήμο Αγ. Αναργύρων.