Πολυτεχνείο, 46 χρόνια μετά.

Το Πολυτεχνείο όπως το έζησαν οι πρωταγωνιστές.
Το Πολυτεχνείο όπως το έμαθαν οι κατοπινοί.
Το Πολυτεχνείο όπως το φαντάζονται οι σημερινοί νέοι.
Δεν είναι τα ποιήματα στις σχολικές γιορτές.
Δεν είναι τα πολυφορεμένα τραγούδια.
Δεν είναι τα επεισόδια που συνοδεύουν την πορεία.
Είναι ο θρίαμβος της ψυχής ενάντια στη λογική, όταν τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση.
Είναι η πίκρα για κάτι που έμεινε ατελείωτο.
Είναι η οργή για κάτι μεγάλο που δυσφημίστηκε.
Είναι η τύψη για τον αγώνα που έγινε άλλοθι για κάποιους καιροσκόπους, για κάποιους που αντάλλαξαν τα όνειρά τους με φαντάσματα, κατά το στίχο των Pink Floyd.

Λόγω τιμής, λόγω μνήμης, συνδέουμε τα αξεπέραστα μηνύματα του Πολυτεχνείου με τα δημοκρατικά αιτήματα του καιρού μας.

Αγωνιζόμαστε ενάντια στο φασισμό και την ακροδεξιά.

Ενάντια στον αυταρχισμό και την καταστολή.

Ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού.

Δίνουμε το παρών στους νέους αγώνες για την Παιδεία, για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, για τη Δημοκρατία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Αποτίουμε φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν κατά της δικτατορίας, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, διώχτηκαν, εξορίστηκαν.   Αυτούς που κάποιοι τολμούν να αποκαλούν ‘ψυχικά νοσούντες’.

Τιμάμε τους Νεκρούς της μεγάλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973.

Αυτή η μνήμη δεν ξεχνιέται.
Ο αγώνας για τη Δημοκρατία δεν σταματά.
Το Πολυτεχνείο Ζει.