Δεν τα φάγαμε μαζί… ούτε στους Δήμους

Το Μνημόνιο, ο Καλλικράτης και η Τοπική αυτοδιοίκηση

Στο επικαιροποιημένο μνημόνιο μεταξύ δεκάδων αναφορών στην τοπική αυτοδιοίκηση στην σελίδα 7 αναφέρει:

Δηλαδή 1.5 δισ. ευρώ λιγότερα στην τοπική αυτοδιοίκηση τα επόμενα τρία χρόνια. Ο κ. Σαράντης Δήμαρχος Αγίων Αναργύρων και υποψήφιος Δήμαρχος με την στήριξη της κυβερνητικής παράταξης, δεν έχει κάνει ούτε μία δήλωση ενάντια στο μνημόνιο και τον “νόμο Καλλικράτη” (που εφαρμόζει το μνημόνιο στην τοπική αυτοδιοίκηση). Αντίθετα σε τελευταία συνέντευξή του στην εφημερίδες Ευθύτυπος εκφράζει την απόλυτη συμφωνία του με τον “Καλλικράτη” λέγοντας μάλιστα ότι μας βοηθάει να έχουμε έναν ισχυρό Δήμο.

Ισχυρός Δήμος, κ. Σαράντη, με μειωμένη χρηματοδότηση, με αυξημένες ανάγκες από πολλές νέες υπηρεσίες που υπάγονται στο Δήμο με τον “Καλλικράτη” και με δηλώσεις υποταγής στην κυβέρνηση του μνημονίου θα γίνει μόνο αν προσπαθήσετε να αυξήσετε τα έσοδα από αυτούς που πληρώνουν πάντα. Από τους εργαζόμενους, τους μικροεπαγγελματίες, τους συνταξιούχους ακόμη και τους άνεργους.

Ήδη από τους πόρους που δίνει το κεντρικό κράτος στην αυτοδιοίκηση, έχει περικοπεί το 40%. Η αυτοδιοίκηση έχει μειωμένα ίδια έσοδα λόγω της πολιτικής της ύφεσης, ενώ πληρώνει περισσότερα σε έργα και υπηρεσίες λόγω της αύξησης του ΦΠΑ. Έτσι τα χρήματα για κοινωνική πολιτική και για το περιβάλλον θα είναι ελάχιστα ή δεν θα υπάρχουν καθόλου.

Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και την υπερχρέωση με ασύλληπτα ποσά του Δήμου αλλά και τη συνήθη τακτική της δημοτικής αρχής και του δημάρχου να ξοδεύουν πολλά χρήματα σε λαμπερές, επικοινωνιακού χαρακτήρα εκδηλώσεις που δεν έχουν κοινωνική ανταποδοτικότητα, έχουμε μπροστά μας το μετεκλογικό τοπίο στην περίπτωση επανεκλογής του κ. Σαράντη.

Υπάρχει κι άλλος δρόμος από το δρόμο της κοινωνικής ισοπέδωσης και  της υποτέλειας στις κυβερνητικές πολιτικές που έχετε διαλέξει…

Θα πρέπει ο Δήμος μαζί με τους πολίτες να διεκδικήσει και να συγκρουστεί με την κεντρική πολιτική της κυβέρνησης, προκειμένου το κράτος να δώσει τα οφειλόμενα στους δήμους, αλλά ταυτόχρονα ο Δήμος πρέπει να είναι στις γειτονιές, μαζί με τις πρωτοβουλίες πολιτών, τις περιβαλλοντικές κινήσεις, με τον κάθε πολίτη χωριστά.

Οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν, να αποφασίζουν και να ενεργούν.

Η δύναμη είναι η συμμετοχή και η διεκδίκηση αλλά ταυτόχρονα το καθήκον είναι η αλληλεγγύη. Με την αξιοιοποίηση όλου του ανθρώπινου δυναμικού του δήμου αλλά και η εθελοντική συμμετοχή των πολιτών πρέπει να εφαρμόσουμε πραγματικές κοινωνικές πολιτικές για τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, τις ευαίσθητες ομάδες, αξιοποιώντας τα ακατοίκητα ή αχρησιμοποίητα κτήρια, τα οικόπεδα που μπορούν να “πρασινίσουν”, και όλους τους κοινωνικούς εξοπλισμούς.

Η συμμετοχή, η διεκδίκηση ακόμη και η σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική πρέπει ταυτόχρονα να συνδυάζεται με την έμπρακτη αλληλεγγύη.

Όλοι µας, άνδρες, γυναίκες, εργαζόµενοι, άνεργοι, ανεξαρτήτως καταγωγής, µόρφωσης και ηλικίας, µπορούµε να πάρουµε την υπόθεση της πόλης στα χέρια µας. Γιατί η παρέµβαση στα όσα συµβαίνουν στην πόλη και επηρεάζουν τη ζωή µας δεν είναι δουλειά κάποιων ειδικών.

Σε µια εποχή συρρίκνωσης του κράτους πρόνοιας και περιορισµού των κοινωνικών δικαιωµάτων είναι απαραίτητος ένας Δήµος που στόχο θα έχει να καλύπτει τις ανάγκες µας και όχι να διαχειρίζεται τη λιτότητα που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις.